نصف شبی،:))

پاییز پارسال . عجیب ترین پاییزم بود . 

تنهایی مطلق و چشیدم . وقتی به هیچ چیز امید نداشتم . با پاییز شهاب خودمو تو مجازی میچپوندم تهشم تنهاییم بود که صدای گریه ی مچالمو در میاورد . 

تهشم تنهاییم بود که اهنگ شهاب ُ برام غمگین و غمگین تر میکرد .

تهش تنهاییم بود که تو هزار صفحه . اینور . اونور. از کسایی که متنفر بودم مینوشتم .

الان نمیشه بگم تنهام. 

مقصری پیدا نمیکنم .

زود به زود بغض میکنم .

تو همشونم یاداوری میکنم به خدا که ازت متنفرم.

اونقدر بزرگ هس که درک کنه من به یه مقصر نیاز دارم برای زنده موندن .

خیلی وقته وقت ترس و خواسته هام یچیز زیر لبی میخونم و ازش میخوام حلش کنه . جز اون ازت متنفرمای وسط گریه که غلیظ تر از هرچی عبادته نصیبش میشه .

بعد داشتم فک میکردم چقد ادم تو زندگیم اومد که جز حسای سطحی چیزی ردوبدل نشد . و اینو جزو خوش شانسیم میدونم . چون دیدم نسیم چه زجری میکشه .

بدرک که با رمانتیک ترین فیلمو اهنگ هیچ خری تو ذهنم نمیاد:))

اما به هرچیز فک کنین حداقل به حداقلِ افکارتون میرسین .

زندگی من باید بهتر ازین حرفا باشه. 

برا منی که سخت قانع میشم به هرچیز جز ایده هام 

برا منی که کمال گرایی داره خفم میکنه و حتی یه قدمم به سمت اهدافم ورنداشتم.

من سخت قانع میشم و این میتونه زندگیمو گوه تر از زندگیه هرکس کنه .

ادمای قانع هم خوشبختن .

به اضافه اونا که اعتماد بنفس دارن:))))

+چیکار کنیم خار اعتمادبنفس شویم؟ راهکار لطفا :دی